تئاتر برای درمانگری

تئاتر درمانی یکی از روش‌ های هنر درمانی است که امروزه در مسیر توانبخشی و درمان بیماران روحی و روانی، به درستی مورد استفاده قرار می‌ گیرد.

این روش درمانی، در یکصد سال گذشته به عنوان نقطه تلاقی هنر نمایش و روان‌ شناسی در ارتباط با پالایش روح و روان انسان و رسیدن به «کاتارسیس» و تعادل روانی مورد توجه کارشناسان قرار گرفته است.

در تئاتر درمانی می‌توان به کمک روش‌ ها و تکنیک‌ های درمانی خاص، بر اختلالات‌ روانی غلبه کرد و در راه افزایش قوه یادگیری، ثبات و سلامت شخصیت، کسب مهارت‌ های فردی و ارتقای حس خود ادراکی، افزایش توانایی‌ های فیزیکی و تقویت مهارت‌ های حرکتی و تعادل روحی و روانی افراد گام برداشت.

نمایش‌درمانی ؛ درمانی کمکی ؛ غیر دارویی ؛ بازی محور و گروهی است (انجمن بین المللی دراماتراپی ایران DTCI) شاخه‌ای از هنر درمانی است. دراماتراپی یا نمایش‌درمانی، بهره‌گیری از جنبه‌های دراماتیک و زیبایی شناسانه­ی هنر نمایش، جهت تأثیرگذاری بر شخصیت افراد است که بـیـش از آنکه یک فعالیت فـردی باشـد بنا به ذات وجـودی نمایش، یک فعالیت گروهی اسـت شاید بتوان نـخـسـتـیـن نشانه‌های نـمـایـش درمانی را در رفتارهای رازآلود جادوگران و شفادهندگان بدوی قبایل جستجو کرد که به شکلی بیانگر تأثیر فعالیت‌های نمایشی بر روان و حتی جسم آدمی بودند. این شیوه درمانی به‌طور مشخص نخستین بار توسط روانپزشک و نظریه پرداز رومانیایی اصل ژاکوب لویی مورنو۱۸۹۲و از مشاهده، مطالعه و تحلیل بازی‌های کودکان شکل گرفت. او به همراه تعدادی از پزشکان یک گروه درمانی کوچک به نام «یاری به خود» را تأسیس کرد که بعدها به «اولین مرکز رسمی تئاتردرمانی» در حومه­ی نیویورک تبدیـل شـد.

 روان تماشا = سایکودراما به افراد اجازه می‌دهد تا از قوه تخیل و توان انگاره‌زایی خود به عنوان پایه و اساس اجرای نمایش‌بهره ببرند. استفاده از این قوه و توانایی به‌بهترین شکل، ظرفیت فرد را برای حضوردر دنیایی که بزرگتر از زندگی است اثبات‌می‌کند. 

از جمله تکنیکهای دراماتراپی می توان به تکنیک «نقش چند پاره»؛ «روایتگری نمایشی»؛ «بازی صندلی»؛ «نعل وارونه» ؛«صندلی داغ» ؛«صندلی خالی» ؛«بازی خیال»؛ «بازی توهم» و...اشاره کرد.